Benim Adım Cemile

Ama sesimi çıkaramadım. Her şey bulanıklaştı. O kadar küçük bir kızdım ki, ölüm aklımın ucundan bile geçmezdi. Oyunun ortasında, hayallerim, gülüşlerim yarıda kalmıştı. Artık bir şeylerin değişmeyeceğini, geri dönüş olmadığını hissettim. Kurşunların sesi durmadı, sokakta yankılandı.

Benim Adım Cemile Çağırga

Adım Cemile. 10 yaşındayım. Ablamla birlikte sokakta, evimizin önünde oynuyorduk. Cizre’nin sokakları dar ama bize oyun alanıydı. Gökyüzünde bulutlar vardı, sanki her şey sıradandı. Ama birden, her şey değişti. Silah sesleri duyuldu. Korktum, ama kaçamadım. O sırada üç kurşun bedenime saplandı. Canım yandı. Yere düştüm, ama gözlerimi kapatamadım. Ne olduğunu tam anlayamadan, vücudumda ağır bir acı hissettim. Hayatımın, oyun oynarken bitiverdiğini anladım.

Annemin adını söyledim içimden, “Anne…” Ama sesimi çıkaramadım. Her şey bulanıklaştı. O kadar küçük bir kızdım ki, ölüm aklımın ucundan bile geçmezdi. Oyunun ortasında, hayallerim, gülüşlerim yarıda kalmıştı. Artık bir şeylerin değişmeyeceğini, geri dönüş olmadığını hissettim. Kurşunların sesi durmadı, sokakta yankılandı.

Annem geldi. Beni yerden aldı, kucağına bastırdı. Ağlıyordu ama yapabileceği hiçbir şey yoktu. Ben orada yatarken, cenazemin bozulmaması için beni buzdolabına koydu annem. Beni çürümekten korumak, son defa bana dokunabilmek için. Hayatta tutamayacağını biliyordu, ama bedenimi korumaya çalıştı. İnsanın bedenini annesi tarafından buzdolabında bekletmesi ne büyük bir acıdır, bir çocuk olarak bunu görmek ne zor… Kendi çocuklarını koruyamayan bir annenin ne hissedebileceğini hayal bile edemezdim, ama annem bana o kadar güçlü sarıldı ki, o sevgiyi hissettim. Ne kadar çaresiz olduğunu anladım.

Ben artık bu dünyada değilim. Ama annemin gözlerinde gördüğüm acı, bizim hikayemizdi. Benim adım Cemile Çağırga. Sokaklar bizim oyun alanımızken, savaş alanına döndü. Hayatımız, oyunlarımız, her şey yarıda kaldı. Annem beni korumak istedi, ama beni hayatta tutamadı. Ama onun sevgisi, beni buzdolabında saklaması, hiçbir şeye karşı çaresiz kalmayacağını gösterdi. Bedenim belki soğudu, ama ruhum hâlâ annemin kollarında, ona sarılı duruyor.

Bu hikâye, bir annenin çaresizliği, bir çocuğun yarım kalan hayatı ve savaşın biz çocukların hayatlarını bile sakınmadığı acımasızlığımızdır. Ben bu hayatta erken koparıldım belki ama siz yeni Cemileleri erken göndermeyin yanıma bırakın ben burada arkadaşsız kalayım.

// BÎRGEH

.................................

// Sosyal Medya Hesaplarımız

Sepet (0 ürün)
^