Öyle Şeyler Gördüm, Öyle Şeylere Tanıklık Ettim ki Hiç Umudum Yok

Kocamın bir yedek ayakkabısını kapıya bırakıyordum. Kim gelir belli olmaz ki! Düşünsünler ki kocam evde, kapımı çalmasınlar…

Sokağa çıkma anonsu yapıldı. Yapacak hiçbir şey yoktu. Çok çaresizdik, ben ilk 5 ay kaynanamdan ayrı bir evde yaşadım. Onlardan ayrı bir eve çıktım çünkü eşim eve gelmiyordu. Kayınpederim de “Ayrı eve çık, belki kızının hatırına eve gelir” dedi. Ben de ayrı eve çıktım, ayrı evde bir ay kaldım. 6 katlı binada tek başıma kaldım, sürekli patlama, sürekli çatışma sesi… Kaç sivil insanı kapımın önünde öldürdüler… Bir taraftan çatışmalar devam ediyordu, çocuklar ölüyordu. Kızım sürekli bağırarak ağlıyordu. Akşam olduğunda sabaha kadar oturup ağlıyordum korkudan, patlama seslerinden. Polisler kapıya kadar geliyorlardı, hiç gitmiyorlardı. Ne yapacağımı bilmiyordum, çok çaresizdim o zaman. Eşimi arıyordum, “Ben nasıl geleyim?” diyordu. Babam arıyordu, abilerim arıyordu, kayınpederim arıyordu ‘Korkma, gel buraya.’ diyorlardı. Gelmeyeceğimi söyledim onlara. Kayınpederimin büyük oğlu ‘Gelip seni alacağım’ dedi. Ona “Gelme! Benim yüzümden sana bir şey olursa ben ne yapacağım, gelme!” dedim. Yani tek başıma evde kalıyordum, kocamın bir yedek ayakkabısını kapıya bırakıyordum. Kim gelir belli olmaz ki! Düşünsünler ki kocam evde, kapımı çalmasınlar. Yasağa bir iki ay kala, herkes kaçıyordu, o binada bir tek ben kaldım. O kadar korkuyorduk ki sabaha kadar uyuyamıyorduk. Korkuyorduk çünkü tecavüze uğramak, ölmek yani her şey olabilirdi. IŞİD gibiydiler yani, her şeyi yapabilirlerdi. IŞİD’in Kobanê’de yaptığı birçok şey gibi, her şeyin korkusunu yaşıyorduk. “Aniden polis gelse ben ne yapacağım?” diye düşünüyordum. O evde bizi öldürseler bile kimse bir şey yapamazdı.

Eşim yasak olmadan önce de yaralandı. Mahallede patlama oldu, ben onun başını tedavi ettim. Kimse hastaneye gidemedi. Tam iyileşmedi ve yasak ilan edildi. Yasağa bir hafta kala gidiyordum yanına, ağlıyordum “Gel! Bu çocuğu bırakma. Nasıl bizi bırakırsın?” diye sürekli ağlıyordum orada. Birkaç defa kızımızı da götürdüm, kızımız babasına çok bağlıydı. Sabaha kadar ağlıyordu ‘Baba gel!’ diye, o zaman küçücüktü, yaklaşık 3 yaşındaydı. Babası, çaresiz bir insan nasıl bakar, öyle bakıyordu kızımızın yüzüne, onu sarılıp öpüyordu. Arkadaşları da kızımızı çok seviyordu. Bir gün onu görmeye gittim ve oturdum, ağladım. Dedim “Bunu bana yaşatma, ben ne yapacağım bundan sonra? Ben bu çocukla tek başıma baş edemem. Yani görmüyor musun amcamın kızına ne yaptılar? Siz Cizre’yi görmediniz mi?” O da “Onların hepsi bir bodrumda. Biz öyle mi yapacağız? Biz öyle değiliz ki!” dedi. Ama o gün herkes kaçtı. Sadece gerillalar kaldı. Ben ilk önce korkmadım ama herkes kaçtığında çok korktum. Her şeyi yapabilirler, şikayet edebilirler. Sonra gittim eşimin yanına, ağladım. “Kusura bakma, benim arkadaşlarım kaldıysa ben de kalacağım. Onların canı can değil mi?” dedi. “Onların çocuğu yok, onların eşi yok. Yani seninle onlar aynı değil. Önce beni koru sonra git milletin koru.” dedim. “Ben yapamam. Onlar kaldıysa asla yapamam. Arkadaşlarımın hepsi şehit düştü, ben onlara nasıl ihanet ederim? Ben onlara söz verdim.” Kızımızı öptü, vedalaştı, kaynanamla, herkesle vedalaştı, sonra tümü çıktı. Benle o yalnız kaldık. Ben çok ağladım, en son vedalaştık. Sonra zaten yasak ilan edildi. Biz de Şırnak’a, birkaç kilometre uzağa, çadırlara taşındık. Benim annemle babam da çadırlara taşındılar. Ben, kaynanam, kayınpederim ve dört eltimle, toplam beş aile bir çadırda yaşadık.

Çadırda geçirdiğimiz günler gerçekten çok kötüydü. Her günü ağlayarak, her günü korkarak geçirdik. Şırnak’ta her top patladığında, sanki içimizde patlıyordu! İzliyorduk, geceleri battaniyeye sarılıp izliyorduk. Çok ağlıyorduk. Bir ayda tam 15 kilo verdim ağlamaktan. 4 ay boyunca ondan hiçbir haber alamadım. Beni en son aradığında dedi ki: “Söz seni her gün arayacağım, seni habersiz bırakmayacağım. Ama sen kızıma iyi bak, hiçbir şey olmayacak, sana söz veriyorum.” Ağladım, bir süre sonra telefonu kapattı. Artık 4 ay ne telefon, hiçbir şey duymadım. 5 Mayıs’ta, tam 5 Mayıs’ta abisine Facebook’tan mesaj göndermiş, “Abi ben yaşıyorum, eşime haber ver, anneme haber ver.” demiş. Sürekli diyordu “Kızımızın sesini kaydedin, bana gönderin, video çekin bana gönderin, ailemin fotoğrafını çekin bana gönderin.” Sonra biz de kızımın fotoğrafını, sesini kaydedip gönderiyorduk. Bize 3 tane fotoğrafını çekip gönderdi oradayken. Her yer yıkıktı, artık bodrum mu, orası neresi bilmiyorum. O fotoğraflarda eşim zayıflamıştı, saçı, bıyığı birbirine karışmıştı. Fotoğraf yollayınca, inandık o olduğuna, konuşmaya devam ettik. Bize 5 Mayıs’ta fotoğraf gönderdi, 28 Mayıs’ta şehit düştü. 4 Haziran’da, arkadaşlar Twitter’da fotoğrafını görmüş. İlk 28 Mayıs’ta şehit düştüğünde yere bırakıyorlar. Elinde sadece bir sigara paketi ve de bir çakmak vardı, başka hiçbir şey yoktu. Ellerini kaldırmıştı. Yerde yatarken fotoğrafını gördük. Sonra 4 Haziran oldu. 4 Haziran’da hâlâ o cenaze yerdeydi, işkence etmişler. Kafasını taşla ezmişlerdi, gözleri çıkmıştı. Yara bere içindeydi. Fotoğrafları o zaman bana göstermediler, sonradan gösterdiler. Kıyafetlerinden tanımışlar. Fotoğraf gönderdiği zamanki kıyafetleri vardı üzerinde.

Dedim “Bu o değil.” Ama o olmadığına hiç sevinmedim. Çünkü o cenazeye o kadar kahroldum ki…

Biz 5 sefer taziye kurduk. Çok değişik bir duygu, çok şey yaşadık. Abileri gelip, kayınpederimle Şırnak’a gittiler. Cenazeler tanınmaz haldeymiş. Hiç kimse kimseyi tanımıyordu. Eşimi teşhis etmek için kayınpederim hastaneye gittiğinde cenazelerin hepsi çürümüştü. Dediler “Hiç kimse, kimseyi tanıyamıyor.” Babası birini görüyor, ona benzetiyorlar ama o, Diyarbakırlı bir gençtir. Ben de baktım teni onunkine çok benziyordu gerçekten de. Kayınpederim getirdi, biz taziye kurduk çadırlarda, ama defnetmedik. Camiye getirdiler yıkamak için Batman’dan bir sürü insan gelmişti. Ağladık, defalarca baygınlık geçirdim. Dedim “İlla ki onu göreceğim yoksa ben kendimi öldüreceğim.” Dediler “Yok göremezsin, önce yıkayacağız.” Ben dedim “Ben görmezsem asla izin vermem.” Sonra kolumdan adamlar tuttu, camiye gittik. Camiye gittik, baktım. Baktım ona çok benziyordu ama o değildi. Dedim “Bu o değil.” Ama o olmadığına hiç sevinmedim. Çünkü o kadar o cenazeye kahroldum ki! Sanki bir melek uyuyordu. Yüzüne hiçbir şey olmamıştı ama belden aşağı hiçbir şey kalmamıştı. O kadar ağladım, bağırdım ki… Ama onun, o olmadığına gerçekten hiç sevinmedim. İçime o kadar kötü bir his düştü ki, kötü bir şey olduğunu biliyordum. Tam o gün, o ölmüştü. Onun cenazesi de hastanedeydi ama cenazesi tanınmıyordu. Biz o genci toprağa koymadık, tekrar cenaze arabasına koyup, morga götürdük. Dedik “Biz yanlış cenazeyi almışız.” Bizden aldılar, hastaneye götürdüler. Diğerlerine baktılar ama tanımadılar, o da oradaydı ama kayınpederim tanımadı. Beni götürmediler diye çok ağladım. Kayınpederimle, büyük oğlu gittiler ama tanımadılar. O zaman kayınpederime “Eşimin kafasının arkası yaralanmıştı, iyileşmemişti biraz kel kalmıştı orası.” dedim. “Ben unuttum oraya bakmayı. Hepsinin yüzleri tanınmayacak haldeydi.” dedi. Kayınpederim gelip, diyordu ki “Kızım bak üzülme, o değil.” Ben de “Yok, o ölmüş. O ölmediyse içimdeki bu sıkıntı ne?” dedim. 20 Mayıs’ta kızım ağladı, hiç gece uyumuyordu sürekli “baba, baba” diye ağlıyordu. Benim eşimin abisi dedi ki “Bunun babasına bir şey olmuş, kız bu kadar ağlıyor içine his düşmüş.” O gün o ölmüştü, ama ben bilmiyordum. Millet biliyordu, bana söylemiyordu. Biz o cenazeyi teslim ettikten birkaç ay sonra bizim bir akraba aradı dedi ki “Onlara söyleyin eşi ölmüş, gitsin cenazesini alsın.” Ben kayınpederimin neyi var neyi yok hepsini kırıp döktüm. Dedim ki, “o artık yoktur sizin de hiçbir şeyiniz olmasın.” Evin her şeyini yaktım, kırdım, bulaşık makinesini vs. Dedim “Bundan sonra sizin hiçbir şeyiniz olmasın!” Dediler “Kızım sakin ol! Bir telefon yüzünden niye böyle yapıyorsun, ne olmuş, kim aramış seni?” İşte sonra o arayan kişiyi aradılar, “Bir korucu gelip, haber vermiş.” demiş telefondaki. Sonra tekrar hastaneye gittiler teşhis için, ama yine teşhis edemediler. Aradan kaç ay geçti, yine o fotoğrafları gördüm. Yine o fotoğrafları birinin elinde gördüm. “Söz ver kimseye söylemeyeceksin?” dedi. Söz verdim, bana fotoğrafı gösterdi. O fotoğrafı görmek hiç anlatılamayacak bir his gerçekten. Zaten onun öldüğünü biliyordum. Çünkü öyle bir his! Sürekli rüya görüyordum, sürekli! Ne bileyim, hiç uyku girmiyordu gözüme, öyle bir sıkıntı vardı. Sanki biri kalbimi tutmuş, çalıştırmama izin vermiyor, o kadar sıkışmış ki nefes alamıyordum. Zaten o topları, bombaları her gün izliyorduk. Evin yıkılışı, her şeyi, her yeri görüyorduk. İlk önce ben kayınpederime “her şey gitsin ama o gitmesin. Ev falan hiçbir şeye üzmeyin kendinizi.” dedim. Zaten 9 ay sonra Şırnak’a taşındık…

Çadırda yaşam savaşı

Çadırda kalmak zorunda olmam sağlığımı olumsuz yönde etkiledi. O zaman kanamam çok oluyordu, bir de çok sancım vardı. O kadar sancılanıyordum ki hiç anlatamam yani. Soğuktu, yazın bile geceleri soğuktan hiç uyuyamıyorduk. Gündüzleri de güneşin en az olduğu anda bile sıcaktan uyuyamıyordum. Hani naylondu ya çadır, ondan. Orada yaşıyorken soğuk suyu bidonlarla taşıyorduk. Çadırlarda insanlar paylaşımcı değillerdi. Yani herkes çadırlarda yaşıyor, ne varsa kendilerine alıyorlardı. Mesela benim annemle onun üç gelini bir çadırda yaşıyordu. Ben de kayınpederim ve 4 geliniyle yaşıyordum. Yani 5 aile, bizimki daha zordu. Çadırlara baskın da yapıyorlardı, gözaltılar da oluyordu. Nasıl oldu diyeyim size… Orada konutların girişinde bir tane korucu öldürdüler, sonra orada, o konutlardaki komşularımız gidip bizi şikayet etmişler. “Bunlar PKK’lidir, bunlar gelmiş bizim korucumuzu* öldürmüş.” demişler. İşte bir kere sabah saat 5, güneş daha doğmamış, biri bizim çadırlardan, fotoğrafımızı çekiyor, geziyor. Biz onun sesiyle kalktık ha! Kaynanam dedi “Kalkın kalkın bir şey var.” Kapıya kadar iniyordu, fotoğraf çekiyordu, kalkıyordu. Fark ettik ki beyaz bir Heron**, her çadırı geziyor, onun sesiyle uyandık. Biz kalktık, çadırlardan çıktık, bir de ne görelim! Onlarca polis gelmiş, hepsi bağırıyor “Kalkın, kalkın!” diye. Orada boş bir arazi vardı. 92’lerdeki*** gibi herkesi; kadın, erkek, çocuk, yaşlı kimse demeden topladılar, boş araziye götürdüler. Herkes eşofmanlarla, kadınlar açık saçık, hiçbir şey giymelerine izin vermediler, hepsini kolundan tutup sürüklediler. O kadar kalabalık polisin içinde, bir tane kadın polis görebildim. Yaklaşık iki yüz, üç yüz çadır vardı. Büyük bir tane arazi vardı, herkesi bağırarak çağırarak, silahları doğrultarak oraya sürüklediler. Bize “Kalkın, çocukları da uyandırın!” dediler. Adamların hepsi önden gittiler, kadınlar da birer etek giydiler, yazmalarını alıp, onlar da gittiler. Ben tek kaldım, bir tane polis geldi dedi “Niye sen gelmiyorsun, herkes gitti. Niye sen gelmiyorsun?” Dedim “Gelmeyeceğim, gelmek zorunda mıyım? Biz ne yapmışız size?” O zaman daha eşimi kaybetmemiştim ama içimde o kadar öfke vardı ki… Dedim “Gelmeyeceğim. Ne yapsanız gelmeyeceğim.” Baktım amirine diyor “Amirim bu kadın zorluk çıkarıyor.” Diğeri geldi bana bağırdı, dedi “Niye böyle bir şey yapıyorsun?” Dedim “Gelmeyeceğim, çocuğu görmüyor musun? Siz bu kadar polis gelmişsiniz, biz size ne yapmışız ki? Sonra diyorsunuz ki çocuklarınız bizi sevmiyor. Bakın siz bizi ne duruma getirmişsiniz? Bizler ne yaşıyoruz, siz hâlâ baskı yapıyorsunuz. İnsanca gelip sorsanız ya! Niye milleti böyle korkutuyorsunuz? Eski zamanları mı özlediniz?” Sonra bana “Bir çocuğuna bakayım.” dedi. Çadıra gitti, çocuğa baktı sonra “O zaman sen gelme, orada kal.” Benim bir tane ablam var dört tane ikizi var. İkisi 5 yaşında, diğer ikisi de yeni doğmuştu. O zaman onlar daha 20 günlüklerdi. Şırnak öyle yıkıldı ki onlar da mecburen durumları olmayınca çadırlarda kaldılar. Çadır yaptı eşi ama çocuklar sürekli hasta… Geldiler orada çocukların iki beşiği vardı çıkardılar dışarı, ablam bağırdı “Siz ne yapıyorsunuz, 20 günlük bebek var burada.” Yani çok zorluk çektik. Hepsini o araziye toplayıp birkaç genci dövüp, gözaltına aldılar. Millet bağırıyordu. Sonra hepsinin kimliklerini aldılar, teker teker kontrol ettiler. Sonra büyük bir otobüs geldi anons etti: “Size üç gün mühlet veriyorum ya buradan göçüp gideceksiniz ya da sizin çadırlarınızı yakacağız.” Biz de bu kadarına yapacaklarına ihtimal vermediğimiz için ciddiye almadık. Birkaç günün ardından, bir öğleden sonra panzerler ve başka zırhlı araçlar geldi. Polisler ve jandarmalar geldiler. Anons ettiler: “Çabuk olun, çabuk olun. Toplayın her şeyi!” 5 tane ev bir çadırda, biz nasıl toplayacağız her şeyi. Tabak çanak, o kadar şey… Hiçbir şey yapamadık. Diğer çadırlardan bağrışmalar geldi ve fark ettik ki insanların çadırlarını ateşe vermişler. Biz durumu görünce hepimiz sokağa attık kendimizi. Eşyalarla birlikte her şeyi ateşe verdiler, hepimiz çığlık çığlığa kaldık. Bir zırhlı araç getirmişlerdi. Çadırımızı aldılar yere attılar, içerisinde dolaplar, kıyafetler… Şırnak yasağının 9. ayıydı, çadırlarımızın hepsini yıktılar. Sonra bize dediler “Nereye giderseniz gidin ama bu çadırlarda kalamazsınız.” Bir kadın ve ben, biz amirlerle falan kavga ettik. Dedik ki “Görmüyor musunuz neler yaşadığımızı?’” Dedi ki “Size hiç acımıyoruz, sadece bu çocuklara biraz acıyoruz” dediler. Dedik “Biz nereye gideceğiz? Şırnak’tan ayrılamıyoruz, maddi durumumuz yok. Biz nereye gideceğiz, nereye gitmemizi bekliyorsunuz?” Dediler “Cizre’ye, gidin Silopi’ye, gidin başka bir yere ev tutun.” Buna rağmen, “Biz gitmeyeceğiz” dedik. Kayınpederimin bir fotoğrafı vardı, ona bakarak dedi ki “Sizin ailede korucu var mı?” Dedim “Allah korusun! Ne korucusu ne diyorsun sen?” Bir de bir tane kitabım vardı, Cudi’nin Günlüğü. O kitaba baktı ve dedi ki “Bu kitabı kim okuyor?” Dedim “Ben okuyorum, ne oldu kötü bir şey mi var?” Dedi “Hiç öylesine sordum, merak ettim.” Kitaba bakıp sonra fırlattı bir köşeye. Amcamın eşi de oradaydı, kelle paça yapmıştı. Kepçe gitti o yemeği de ezdi, hepsini döktü. Yine aynı kepçeyle bizim çadırlarımızı hepsini kaldırıp, yıktılar. Ancak birkaç parça kıyafetimizi alabildik, sonra amire dedik “Biz nereye gideceğiz? Zaten hepimizin evi yıkılmış; anneminki yıkılmış, benimki yıkılmış hiçbir şey kalmamış.” Sonra benim eltimin babasının evi 5 katlıydı, o mahalleye bir şey olmamıştır, oraya gidilebilir diye düşünüyorduk. Sonra oraya gitmemize izin verdiler ama o ev de korkunç bir haldeydi; her şey yıkık dökük, camların hepsi kırılmış, kapı kırılmış… O soğukta, o günlerde, yiyecek yok, kapının önüne bile çıkmak yasak. Orada birkaç gün o kırık pencerelere battaniyeleri sardık, su yoktu taşıdık. Biraz evi topladık yıkadık. İnsanlar halı gibi bazı eşyaları verdiler de, biraz düzelttik evi. Sonra çocuklara marketten bir şeyler aldık. Market için hastanenin oraya gidiyorduk ama yasak olduğu için gizlice gitmek zorunda kalıyorduk. Devlet görse orada, o an alırdı bizi.